Do 1991. godine nije bilo ni blizu toliko prelazaka fudbalera na relaciji Dinamo-Hajduk, odnosno Hajduk-Dinamo, kao što je to bilo kasnije. Čini se kao da je vladao neki nepisani džentlmenski dogovor ova dva kluba.

Zato je seoba legende Hajduka Vilsona Džonija u Dinamo 1978. godine izazvala nemalo iznenađenje i brojna pitanja navijača oba kluba.

Da li je u pozadini odlaska popularnog Vilija iz Splita bio samo sukob sa trenerom Ivićem? Ako jeste, šta je bila kompletna istina tog sukoba?

Vilson Džoni ponikao je u Hajduku i prošao sve selekcije. Proveo je 15 godina u splitskom klubu, osvojivši tri titule i pet nacionalnih kupova.

Zbog navodnog sukoba sa tadašnjim trenerom Tomislavom Ivićem, 1978. godine preselio se na Maksimir u redove konkurentskog Dinama. U Zagrebu je odigrao samo jednu sezonu, ali je ostavio dubok trag i u nekimm anketama proglašen za najboljeg igrača prvenstva. Iako nominalno bek, u 30 prvenstvenih mečeva za “modre” postigao je čak 11 golova, što je bilo za tri više nego u 207 prvenstvenih utakmica u dresu Hajduka.

Posle njega desio se i transfer u suprotnom smeru – napadač Stjepan Deverić preselio je na Poljud.

Deverić je bio Dinamovo dete. Za “modre” je nastupao između 1979. i 1984. godine i sa njima osvojio prvenstvo i dva kupa. Pre nego što će zaigrati za Hajduk, u leto 1984. godine, nastupajući za reprezentaciju Jugoslavije osvojio je bronzanu medalju na Olimpijskim igrama u Los Anđelesu i sa saigračem Borom Cvetkovićem podelio titulu najboljeg strelca fudbalskog turnira.

Za “bile” iz Splita igrao je između 1984. i 1987. godine, osvojio još jedan nacionalni kup, posle čega se vratio na Maksimir, a 1991. godine otišao je trbuhom za fudbalskim kruhom u Austriju …

Zaključno sa 2017. godinom, Deverić je još uvek jedini fudbaler koji je dao gol za Dinamo na Poljudu (1981/82) i za Hajduk u Maksimiru (1986/87).

Rođeni Dubrovčanin Marinko-Marin Kurtela bio je član najtrofejnje Hajdukove generacije iz sedamdesetih godina, doduše u senci najvećih zvezda ove ekipe, zbog čega se i nije mnogo naigrao – 41 prvenstveni nastup u periodu između 1974. do 1977. godine. Sa “bilima” je osvojio prvenstvo i tri kupa.

Nakon sezone provedene u Zagrebu, 1979. godine obreo se u Dinamu. U periodu između 1979. i 1983. godine odigrao je 43 prvenstvene utakmice i svoju fudbalsku biografiju obogatio sa još po jednim naslovom u šampionatu Jugoslavije i kupu.

Iako je ostao najviše upamćen kao dugogodišnji predsednik Nogometnog saveza Hrvatske, Vlatko Marković imao je uspešnu karijeru i kao igrač i trener.

Marković je osam sezona igrao u zagrebačkom Dinamu, a njegovim fudbalskim vrhuncem može se smatrati 16 reprezentativnih nastupa i učešće na Svetskom kupu u Čileu 1962. godine kada je Jugoslavija osvojila četvrto mesto.

Marković je kao trener jednu sezonu (1977/78) vodio Hajduk, a u dva navrata i zagrebački Dinamo, sa kojim je osvojio Kup Maršala 1980. godine.

Milan Babić je prve prvoligaške nastupe ubeležio u dresu Crvene zvezde, a nakon polusezone u Radniku iz Bijeljine, potpunu fudbalsku afirmaciju stekao u kruševačkom Napretku, u vreme kada je ovaj klub prvi put postao član Prve lige.

Dobre igre ovog igrača snažnog šuta preporučile su ga Partizanu, čiji je dres obukao 1980. godine. Upisao je samo 13 nastupa pre nego što će se vratiti u redove Kruševljana, gde se ipak fudbalski osećao najbolje …

Turbulentno je bilo fudbalsko leto 1983. godine. Nakon čuvene završnice fudbalskog prvenstva kada je predsednik FSJ Slavko Šajber zbog sumnji u nameštanja utakmica poništio rezultate svih utakmica poslednjeg kola i čak 12 klubova kaznio oduzimanjem šest bodova u narednom šampionatu, odnosi Crvene zvezde i Partizana značajno su zaoštreni.

Naime, Partizan je prema rezultatima mečeva poslednjeg kola osvojio šampionsku titulu, ali je ona poništena odlukom FSJ-a. Kako su “crno-beli” odbili da odigraju ponovljenu utakmicu sa sarajevskim Željezničatom, titula je pripala ljutom rivalu sa Marakane.

Dok su navijači Zvezde pobedonosno likovali i seirili nad jadikovkama sa komšijskog stadiona, kao grom iz vedra neba odjeknula je vest da je ljubimac Severa Milko Đurovski potpisao za Partizan! Ovaj rođeni Tetovčanin ponikao je u juniorima Zvezde, za seniore je debitovao već u 16. godini i postao je simbol ovog kluba, fudbaler u koga su se kleli najverniji navijači Zvezde.

– Živeo sam sa suprugom i dva sina u stanu Zorana Filipovića kao podstanar i godinu dana pre isteka ugovora rekao sam čelnicima kluba da ću produžiti ugovor ukoliko dobijem stan. Odgovor je bio – nema problema. Ali, vreme je prolazilo, a o stanu ni reči. A Zvezda je bila moj dom. Verovatno niko u klubu nije očekivao da ću ja otići ako ne ispune obećanje – govorio je kasnije Milko.

Uprava Partizana je namirisala priliku i ponudila mu za prelazak u njihove redove stan i 250 hiljada tadašnjih nemačkih maraka na ruke. Kako su u Zvezdi ostali samo na praznim obećanjima, Đurovski je konačno potpisao za “crno-bele” u leto 1986. godine.

Zatečenim navijačima Zvezde ostalo je samo da pevaju: “”Idi Milko, ko te jebe, može Zvezda i bez tebe …”

Zoran Čava Dimitrijević je na prve treninge u Humskoj dolazio sa 13 godina, pod budnom pažnjom trenerskog gurua za mlađe kategorije Stevana Ćele Vilotića.

Za seniorski tim Partizana debitovao je sa 19 godina u utakmici protiv mostarskog Veleža. Šest godina kasnije ovaj fudbalski boem, na nagovor Miroslava Ćire Blaževića, seli se u Zagreb i oblači dres Dinama. U novom klubu debituje opet protiv Veleža.

Dve godine nakon Milkovog prelaska u Partizan, Goran Milojević je bio sledeći fudbaler ponikao u crveno-belom dresu i standardni prvotimac koji je otišao put Humske. Sa Zvezdom je osvojio dve titule i jedan kup. Sa “crno-belima” je učestvovao u osvajanju kupa, bio je i jedan od strelaca u finalnom meču protiv Veleža (6:1).

Dejan Joksimović je jedan od malobrojnih fudbalera koji je nastupao za sva četiri najuspešnija beogradska prvoligaša – Crvenu zvezdu, Partizan, OFK Beograd i Rad. On je igrač koji je tokom karijere promenio osam klubova, što domaćih, što stranih, i ni u jednom se nije u kontinuitetu zadržao duže od jedne sezone.

Sa Zvezdom je osvojio prvenstvo 1988. godine, da bi već sledeće sezone potpisao za “crveno-bele”, ali iz Novog Sada – Vojvodinu. I tamo je imao sreće da se raduje novom šampionskom slavlju.

Nakon toga, 1989. godine, prešao je u Partizan sa kojim je osvojio Super kup. Vratio se 1990. godine u Zvezdu i postao član generacije koja se okitila naslovima šampiona Jugoslavije i Evrope.

Vladimir Jocić je fudbalski stasao u juniorima Zvezde, a seniorsku karijeru započeo u niškom Radničkom. Tamo se istakao kao golgeter, što je izazvalo interesovanje Partizana. Jocić se, međutim, nije proslavio u crno-belom dresu – na 17 utakmica nijednom nije zatresao mrežu.

Gojko Zec je sa 34 godine započeo trenersku karijeru u OFK Beogradu. Nakon toga je preuzeo Partizan, a nakon banjalučkog Borca, novosadske Vojvodine i Rijeke, seo je na klupu Crvene zvezde, sa kojom je osvojio dve titule šampiona i jedan kup.

U drugoj polovini 1977. godine bio je član selektorske komisije Jugoslavije, zajedno sa Markom Valokom i Stevanom Vilotićem. Iz ovog perioda ostaće upisana istorijska pobeda (6:4) “plavih” nad Rumunijom u Bukureštu.